S. AND MARPER v. THE UNITED KINGDOM

• Judgment Date: 04 December 2008
• ECLI: ECLI:CE:ECHR:2008:1204JUD003056204
• Respondent State: United Kingdom
• Date: 04 December 2008
• Application Number: 30562/04;30566/04
• Court: Grand Chamber (European Court of Human Rights)
• Counsel: MAMHY P. (of Messrs HOWELLS)
• Applied Rules: 8;8-1;8-2;41;46;46-2
• Official Gazette Publication: [object Object]

© Совет на Европа/ Европски суд за човекови права, 2012

Овој превод беше изработен со поддршка на Human Rights Trust Fund на Советот на Европа (www.coe.int/humanrightstrustfund). Преводот не е обврзувачки за Судот. За понатамошни информации види ја целосната назнака за авторски права на крајот на овој документ.

© Council of Europe/European Court of Human Rights, 2012

This translation was commissioned with the support of the Human Rights Trust Fund of the Council of Europe (www.coe.int/humanrightstrustfund). It does not bind the Court. For further information see the full copyright indication at the end of this document.

© Conseil de l’Europe/Cour européenne des droits de l’homme, 2012

La présente traduction a été effectuée avec le soutien du Fonds fiduciaire pour les droits de l’homme du Conseil de l’Europe (www.coe.int/humanrightstrustfund). Elle ne lie pas la Cour. Pour plus de renseignements veuillez lire l’indication de copyright/droits d’auteur à la fin du présent document.

ГОЛЕМ СУДСКИ СОВЕТ

CЛУЧАЈ S. И MARPER против ОБЕДИНЕТОТО КРАЛСТВО

(Жалби бр. 30562/04 и 30566/04)

ПРЕСУДА

СТРАЗБУР

4 декември 2008

Оваа пресуда е кончна но, може да биде предмет на уреднички измени.

Во случајот S. и Marper против Обединетото Кралство,

Европскиот суд за човекови права заседавајќи како Голем судски совет во состав:

Jean-Paul Costa, Претседател,
Christos Rozakis,
Nicolas Bratza,
Peer Lorenzen,
Françoise Tulkens,
Josep Casadevall,
Giovanni Bonello,
Corneliu Bîrsan,
Nina Vajić,
Anatoly Kovler,
Stanislav Pavlovschi,
Egbert Myjer,
Danutė Jočienė,
Ján Šikuta,
Mark Villiger,
Päivi Hirvelä,
Ledi Bianku, судии,
и Michael O’Boyle, Заменик секретар на Судот,

Откако расправаше на затворени седници на 27 февруари 2008 и на 12 ноември 2008,

Ја донесува следната пресуда, која што беше усвоена на втората дата:

ПОСТАПКА

1. Случајот беше инцициран со две жалби (бр. 30562/04 и 30566/04) против Обединетото Кралство на Велика Британија и Северна Ирска поднесени до Судот според член 34 од Конвенцијата за заштита на човековите права и основни слободи („Конвенцијата“) од страна на двајца британски државјани, г-н С. („првиот жалител“) и
г-н Michael Marper („вториот жалител“), на 16 август 2004. Претседателот на Големиот судски совет го прифати барањето на првиот жалител неговото име да не биде откриено (правило 47 § 3 oд Правилникот на Судот).

2. Жалителите, на кои им беше доделена правна помош, беа застапувани од г-н P. Mahy oд Messrs Howells, aдвокат од Шефилд. Владата на Обединетото Кралство („Владата“) беше застапувана од нејзиниот Агент, г-н J. Grainger, од Форин и Комонвелт Офисот.

3. Жалителите се жалеа според членовите 8 и 14 дека властите продолжиле да ги чуваат нивните отпечатоци, примероци од клетки и ДНК профили откако кривичните постапки против нив завршиле со ослободителна пресуда или биле запрени.

4. Жалбите беа распределени на Четвртиот оддел на Судот (правило 52 § 1 oд Правилникот на Судот). На 16 јануари 2007 тие беа прогласени за допуштени од Судски совет на тој оддел составен од следните судии: Josep Casadevall, Претседател, Nicolas Bratza, Giovanni Bonello, Kristaq Traja, Stanislav Pavlovschi, Ján Šikuta, Päivi Hirvelä, како и Lawrence Early, Секретар на одделот.

5. На 10 јули 2007 Судскиот совет ја отстапи надлежност на Големиот судски совет, а ниту една од странките не приговори на тоа отстапување (челн 30 од Конвенцијата и правило 72).

6. Составот на Големиот судски совет беше определен според одредбите на член 27 §§ 2 и 3 од Конвенцијата и правило 24 од Правилникот на Судот.

7. И жалителите и Владата поднесоа писмени поднесоци за основаноста. Понатаму, беа примени поднесоци од трети страни од
г-ѓа Anna Fairclough во име Liberty (the National Council for Civil Liberties) и од Covington and Burling LLP во име на Privacy International, на кои Претседателот им одобри да учествуваат во писмениот дел од постапката (член 36 § 2 од Конвенцијата и правило 44 § 2). Двете странки одговрија на поднесоците на Liberty, а Владата одговори и на коментарите на Privacy International (правило 44 § 5).

8. Јавна расправа се одржа во Зградата на човековите права, во Стразбур, на 27 февруари 2008 (правило 59 § 3).

Пред Судот пристапија:

(a) за Владата
г-ѓа E. Willmott, Агент,
г-н Rabinder Singh QC,
г-н J. Strachan, Адвокати,
г-н N. Fussell,
г-ѓа P. Mcfarlane,
г-н M. Prior,
г-н S. Bramble,
г-ѓа E. Rees,
г-н S. Sen, Советници,
г-н D. Gourley,
г-н D. Loveday, Набљудувачи;

(б) за жалителите

г-н S. Cragg,
г-н A. Suterwalla, Застапници,
г-н P. Mahy, Адвокат.

Судот слушна обраќања од г-н S. Cragg и г-н Rabinder Singh QC како и нивните одговори на прашања поставени од Судот.

ФАКТИ

I. ОКОЛНОСТИ НА СЛУЧАЈОТ

9. Жалителите се родени во 1989 и 1963 соодветно и живеат во Шефилд.

10. Првиот жалител, г-н С., бил уапсен на 19 јануари 2001 кога имал единаесет години и бил обвинет за обид за разбојништво. Му биле земени отпечатоци од прсти и ДНК примероци⁰. Тој бил ослободен од обвинението на 14 јуни 2001.

11. Вториот жалител, г-н Michael Marper, бил уапсен на 13 март 2001 и обвинет за воземирување на неговиот партнер. Му биле земени отпечатоци и ДНК примероци. Пред одржување на оценката пред судење, тој и неговиот партнер се смириле, и не се продолжило со гонењето. На 11 јуни 2001, Обвинителната служба на круната доставила до адвокатите на жалителот информација дека ќе биде повлечено обвинението, и на 14 јуни случајот бил формално затворен.

12. Двајцата жалители побарале нивните отечатоци и ДНК примероци да бидат уништени, но, и во двата случаи полицијата одбила да го стори тоа. Жалителите побарале судска оцена на одлуките на полицијата да не се уништуваат отпечатоците и примероците. На 22 март 2002 Административниот суд (Rose LJ and Leveson J) го отфрлил нивното барање [[2002] EWHC 478 (Admin)].

13. На 12 септември 2002 Апелациониот суд ја потврдил одлуката на Административниот суд со мнозинство од двајца судии (ЛордWoolf CJ и Waller LJ) против еден (Sedley LJ) [[2003] EWCA Civ 1275]. Што се однесува на чувањето на ДНК примероци, Лордот судија Waller рекол:

“... [О]тпечатоците и ДНК профилите откриваат само ограничени лични податоци. Физичките примероци потенцијално содржат далеку пообемни и полични и подетални податоци. Загриженоста е дека науката може еден ден да овозможи анализата на примероци да оди толку далеу да се добијат податоци во однос на склоноста на поединецот да изврши определено кривично дело и да се користви за таа цел според зборовите на сегашниот член [член 82 oд Законот за кривична правда и полиција од 2001]. Може исто така да се каже дека законот би можел да биде изменет со цел да се дозволи примероците да се користат за други цели од тие посочени со тој член. Исто може да се каже додека примероците сечуваат сега има дури и ризик дека тие ќе се користат на начин кој не е дозволен со законот. Така, се вели, целите може да се постигна на помалу рестриктивен начин... Зошто целта не може да се постигне со задржување на профилите без чување на примероците?

Одговорот на [овие] прашања според мене е следниот. Прво чувањето на примероците дозволува (a) проверка на интегритето и идна полезност на системот на база на податоци за ДНК; (б) повторна анализа за надоградба на ДНК профилите коха нова технолофија може да ја подобри моќта на разликување при проверка на совпаѓање на ДНК; (в) повторно анализирање и така и спосбност да извадат други ДНК маркери и да се овозможат предности во смисла на брзина, чувствителност и трошоци за пребарувања во базата на податоци; (г) понатамошна анализа во истраги на наводни судски грешки; и (д) понатамошна анализа за да може да се идентификува било какви аналитички или процесни грешки. Токму овие погодност мора да измерат со ризиците идентификува од Liberty. Во однос на тие ризици, позицијата во секој случај е прво дека секоја измена на законот ќе мора да биде во согласност со Конвенцијата; второ, секоја измена на праксата ќе мора да биде во согласност со Конвенцијата: и трето незаконитоста не смее да биде претпоставена. Според мене така идентификуваните ризици не се големи, и такви какви што се, предностите во постинувањето на целта на кривично гонење и спречување на криминал, се поголеми од нив.“

14. Лордот судија Sedley сметал дека овластувањата на началникот на полицијата да уништи податоци кои вообичаено би се чувале морало да биде користено во секој случај, колку и да биле ретки тие случаи, кога тој или таа бил убеден врз основа на совесна анализа дека поединецот не е предмет на какви било сомненија. Тој исто така воочил дека разликата помеѓу чување на примероци и ДНК профили била во тоа дека чувањето на примероците би овозможило да се изведат повеќе податоци отколку што претходно било возможно.

15. На 22 јули 2004 Домот на лордовите ја одбил жалбата на жалителите. Лордот Lord Steyn, ја донел водечката пресуда, воочувајќи дека историјата на член 64 (1A) oд Законот за полиција и кривични докази од 1984 („ЗПКД“), особено начинот на кој бил воведен од Парламентот после загриженоста на јавноста за претходниот закон, кој предвидувал дека кога лицето не било гонето кривично или била донесена ослободителна пресуда, примерокот морал да биде уништен и податоците не можеле да се користат. Во два случаи, силни ДНК докази поврзувајќи осомничен за силување и уште еден со убиство не можеле да употребат затоа што во времето кога проверката на совпаѓањето било направено двајцата обвинети...